Leven in een wereld van uitersten

Een aantal flink bewogen weken achter de rug, met bijzondere, mooie maar ook minder mooie momenten. Een blog als deze wordt vaak gebruikt om anderen te vertellen hoe leuk, mooi en avontuurlijk het allemaal is hier, dat is zeker het geval, maar desondanks zijn er ook andere zaken om te delen.

Toch om te beginnen een erg leuke gebeurtenis. Mijn ouders kwamen op bezoek en dat was natuurlijk een ontzettend prettig weerzien. We hebben gezamenlijk vooral in de avonden veel ondernomen en ik heb geprobeerd ze zoveel mogelijk van Dubai en van mijn leven hier te laten meemaken. Erg bijzonder. Enig smetje hierop was dat we na een klein weekje telefoon kregen dat het niet goed ging met mijn oma. Na enig beraadslagen besloten we dat het beste was dat mijn ouders vervroegd naar Nederland zouden terugreizen,wat uiteindelijk een verstandige beslissing bleek. Helaas ontviel mijn oma mij afgelopen dinsdag.
Op zo’n moment is Dubai ver weg en voel je de drang terug te keren naar Nederland. Daar tegenover heb ik zoveel steun ontvangen van de mensen die hier dichtbij me staan, maar ook veel berichtjes, telefoontjes en wat al niet meer uit Nederland. Ook dit heeft mij ontzettend geholpen waarvoor ik iedereen bij deze dan ook wil bedanken.

Zo gaat het over uitersten. Op de dag dat ik afscheid nam van Merel verwelkomde ik ’s avonds mijn ouders, om ze vervolgens vervroegd te moeten laten gaan, overigens een hoop fijne herinneringen rijker. Een dag later vertrok Sophie, die mij en Lois verraste met een leuk aandenken en zelfs een speech ontbrak niet. Wij konden niet achterblijven natuurlijk, maar waren voorbereid.
Daar tegenover verwelkomde ik een nieuwe collega, waarmee ik het nu al ontzettend goed kan vinden en die ook nog eens vlakbij woont. Hij is al regelmatig mee geweest wanneer ik ging dineren met m’n ouders of op stap met m’n vrienden hier. Hij zou het zelf PRIMA noemen, aangezien hij dat woord inmiddels kent, maar hoe we het voor elkaar krijgen om ‘rechts’ over onze strot te krijgen is hem nog steeds onduidelijk. Komende weken ook nog weer gezellig en veel bezoek en Lois blijft ook nog een paar maandjes extra, dus zodoende ook hier weer de uitersten.

Ik krijg ook vaak de vraag: wat doe je daar nou eigenlijk. Ik zou het omdraaien en zeggen: wat doe ik hier nou eigenlijk niet?!
Het ene moment ben ik bezig met sponsoring en het volgende moment probeer ik 3-4 jaar oude kids te leren voetballen. Het volgende moment zit ik weer in vergadering over onze volgende projecten en de marketing die daarbij hoort, waarna ik rond de kerst ook rustig weer twee weken een vakantiekamp leidde. Uitersten ten over lijkt me zo!
Al die uren, want de 40 overschrijdt ik wekelijks. “Hoe houd je het uit?” Is de volgende vraag. Dankbaarheid en de lach op de gezichten van de kids is het eenvoudige antwoord. Dankbare ouders en leuke voorvallen met de kids. Wat voorbeelden: Een vader vroeg zich af hoe ik het voor elkaar kreeg dat zijn zoon nu zo goed luisterde. Het geheim van de coach blijft natuurlijk bij hem. Kinderen die je met hun ouders tegenkomt wanneer je geen les geeft en ze springen op je rug, vliegen om je benen (vooral leuk als ze het onverwacht doen, want dan val je zowat omver) of geven je een dikke knuffel. De ouders stralen dan ook omdat ze zien dat hun kinderen met je weglopen.
Grappigste voorval was toch wel dat ik plotseling ten huwelijk gevraagd werd. Schrik niet, ik heb het vanwege leeftijdsverschli en een jaloers vriendinnetje helaas moeten afwijzen, want de lieve meid was pas 4 jaar oud en haar vriendinnetje was jaloers, want die wou ook met mij trouwen dus dat was niet eerlijk vond ze.

Nog wat andere uitersten: bijzondere maaltijden! Echte Unox Snert en Rookworst bij de Nieuwjaarsduik en zelfs de enige echte Unox muts op m’n kop. Sauerkraut mit Bratwurst ins einen Deutschen Restaurant. Maar ook de favoriet van mijn bezoek tot nu toe: Parathas!
Dan het weer! Ene dag 30 graden en dan opeens: regen!
Het avontuur hier duurt nog wel even voort. Ik vermaak me opperbest en begin me steeds makkelijker te bewegen hier, op een vastzittende rug na dan zo nu en dan. Vroeg een optie nemen mocht je langs willen komen want het is een drukte van belang zo door de maanden heen, maar vind het geweldig! Super om zoveel mensen geïnteresseerd te zien in Dubai nu ik hier zit en nog leuker om velen te mogen verwelkomen!

Na een drukke dag met 20.000 mensen bij een honden en kattenshow (Pedigree & Whiskas Pet Show) die tussendoor wel even een balletje wouden trappen, gaan we weer op naar de volgende week. We zullen zien wat deze zal brengen.

Om af te sluiten had ik al een aantal keren en een aantal personen wat foto’s beloofd. Hierbij de links naar mijn facebook pagina waar ik inmiddels een hoop hiervan had staan.

http://www.facebook.com/album.php?aid=2104362&id=1488167986&l=1176977be7
http://www.facebook.com/album.php?aid=2104357&id=1488167986&l=b5d774d692
http://www.facebook.com/album.php?aid=2104343&id=1488167986&l=aba83d4ac2
http://www.facebook.com/album.php?aid=2100809&id=1488167986&l=ccbf83dc42
http://www.facebook.com/photo.php?pid=31914259&l=94cef02385&id=1488167986

Big hug from Dubai,
Erik